Stichting Vagabond-pets

Hier zijn we weer met een update van Pip; Inmiddels is ze 12 jaar volgens de papieren. Alles gaat goed; sterker... ze is dol op de partners van de meiden. Zij worden begroet met een enorme kwispel en ze komt bedelen om geaaid te worden, ongelooflijk toch. Wat wel sneu is, dat haar maatje Lex, op 24 december is overleden. De twee waren altijd samen, echter Lex kon de laatste 2 jaar niet meer mee op wandeling. Maar thuis waren ze altijd samen. De laatste dagen voor hij heen ging week ze niet van zijn zijde en ook bij het overlijden was ze erbij. Op dit moment is ze een beetje aan het zoeken naar haar plekje zo zonder Lex; maar ze doet het goed. Af en toe gaat ze logeren bij onze oudste dochter, daar vindt ze het ook helemaal top.

Update van Pip. Ze is nu 11 jaar volgens haar paspoort. Ze is fit wil altijd mee. Heeft haar plekjes in ons nieuwe huis gevonden. Is dol op de tuin ligt graag in het gras. Kan dus ook niet wachten tot het wat beter weer wordt om heel de dag buiten te zijn.
Ze is fit gezellig eet goed wil graag wandelen en gedraagt zich niet als een 10 + hond. Ze loopt makkelijk anderhalf uur mee. Is het liefst hele dagen als het niet regent buiten. Blijft keurig thuis. Kortom top.

Grtjs van ons

Hoi Ellen,

Inmiddels is Pip alweer 9 jaar bij ons deze maand. Samen met Lex is ze mee verhuisd.
Na een rumoerige tijd , verhuizen is niet haar ding, is ze nu gewend in het nieuwe huis en haar tuin.
Ze weet precies tot waar ze mag komen, bijzonder, want tussen de buren en ons is geen hek.
Ze is ook op bezoek geweest bij de buren daarnaast. Even checken hoe het met de vissen was.
Het liefst is ze de hele dag buiten op het gras of lekker in het zand. Het gaat haar in ieder geval erg goed.

Groetjes, Lisette

Sept 2017

Met Pip gaat het hartstikke goed. Inmiddels al weer 6 jaar bij ons. Het is een supersterk hondje.
Samen met Lex vermaken ze zich prima.
Ze is inmiddels ook waaks geworden (slaat aan als er iemand komt, nou ja zeg)

Leuke ontwikkeling, nu de meiden ouder zijn komen er ook meer mannen binnen.
Hier zoekt ze, ongelooflijk maar waar, gewoon contact mee. Vraagt om geaaid te worden.

Nu het gaat goed met Pip; Ze ziet er op dit moment heel mooi uit, zit goed in haar vacht. Haar haren lijken nu langer dan andere jaren en ook is het veel dikker. Ze eist haar aandacht op en gedraagt zich jaloers als ze denkt dat Lex veel meer aandacht krijgt. 's Avonds ligt ze het liefst bij een van ons op schoot, maar wel zo dat jij net niet zo comfortabel zit, zij moet tenslotte wel lekker liggen. In augustus heeft ze weer gelogeerd tijdens onze vakantie bij mijn schoonvader. En dat gaat heel prima. In het voorjaar heeft ze ons laten schrikken door ineens ziek te worden. Gelukkig was het achteraf een eenvoudige darminfectie, die er heerste in de regio. En met een paar spuitjes, een kuurtje plus dieet was ze al snel weer de oude. Eigenlijk al toen ze bij de dierenarts van tafel mocht ! Ze had echt zweetvoetjes ervan gekregen. De dierenarts vond haar er goed uitzien, haar lief, maar ik moest wel haar kopje vasthouden bij de prikken en de tabletjes, gelieve dat ook maar zelf te doen, Nou ja, heb nog nooit zo'n lief beestje meegemaakt. Nu dat alles is bij Pip absoluut geen probleem. Als ze 's avonds buiten bang is (reden onbekend) moet Eric haar dragen, ze gaat met haar pootjes tegen hem aanstaan, dat is zo schattig. Dit weekend nog lekker in bad geweest, ook dat gaat goed. Ze is er geen fan van maar ze blijft heel rustig en zelfs het uitschudden bewaard ze voor buiten. Ook eten is haar hobby. Ze moet tegenwoordig wel op haar lijn letten. En nieuw is dat ze ook achter bij de brandgang laat weten dat ze op wacht staat en dat ze je in de gaten houdt. Het contact met kleine kinderen is ook veranderd, als ze het er zelf mee eens is, dat dan weer wel, mogen ze haar aaien. Kortom ze blijft ons verrassen.
En voor ons blijft het een lotje uit de loterij.

Onlangs in het bos ging Pip de competitie aan met een echte hazewindhond, meer dan teleurgesteld droop ze af en ze was er volgens Eric heel sjaggie van. Dat werd uiteraard afgereageerd op de man des huize.... Lex ( het is ook overal hetzelfde!)

Groot nieuwtje: na familieberaad is besloten om een speelkameraatje te zoeken voor Pip. En dat is gelukt. We hebben in het asiel in Breda een sheltie van 2 gevonden, een reutje, niet dominant heel speels en erg lief voor Pip en ons ( mooi meegenomen niet waar) Het klikte meteen tussen die twee ( Pip is dol op mannetjes gaat eigenlijk altijd goed). Lex heeft aan zijn Tsjechische paspoort te zien al heel wat huisjes gehad, maar is desondanks niet te betrappen op enige vreemd/ afwijkend (sheltie) gedrag. Hij is zelfs goed opgevoed en je mag echt alles met hem doen. Als hij het niet (meer)wil laat hij het wel merken, net als Pip overigens.

Ze leggen samen nieuwe tuinpaden aan en ook is er nu sprake van hier en daar "terrasbouw". Wat de een heeft wil de ander ook en natuurlijk hetzelfde. Ze zijn bijna even groot, maar bij Lex is er sprake van enig overgewicht en dat komt niet alleen van zijn haren!! Pip weegt inmiddels bijna 10 kg goed he en kan nog steeds erg hard rennen. Zij wint het op snelheid en Lex gooit zijn gewicht in de strijd. Wat ze 's nachts doen weten we niet, heb ze alleen eenmaal betrapt samen in bed nou ja..( zie foto).Uit de bal hebben we het fiepje gehaald want we konden niets meer van de t.v. horen! Het sociale gedrag van Lex geeft Pip de ruimte om zich "normaler" te gedragen en zij laat zich dan ook meer zien en aaien. Kortom het gaat hier meer dan goed. Uiteraard gaan ze als wij er niet zijn samen logeren bij opa.

Inmiddels is deze dame nu 5 maanden bij ons. Ze wordt steeds brutaler en heeft er af een toe een verlegen schrikdagje bij. Ze staat dan, zoals we hier zeggen, fout op uit haar mand, eigenlijk blijft ze 's ochtends dan gewoon liggen.

Normaal is ze in de ochtend reuze enthousiast, springen, spelen en bijten, aandacht vragen, vrolijk kwispelen. Blaffen doet ze nooit binnen. Buiten hoor je ze ook niet, alleen als er tegen haar wordt geblaft, blaft ze soms terug.

De afgelopen winterperiode, was het ze liefst de hele dag buiten in de sneeuw, het kon haar niet koud genoeg zijn, geen bibberend hondje dus. Nee, lekker rollen en happen in de sneeuw dat is wat haar vrolijk maakt.

Buiten met de andere honden laat ze zich heus wel kennen. Vindt ze het niks dan snauwt ze wel op haar manier. Sommige honden hebben bij haar een streepje voor en ze gaat helemaal uit haar dak als ze die ziet. In het bos op zandstukken graaft ze nog steeds ligkuilen en ook daagt ze ons uit om mee hard te gaan rennen.

Met andere mensen buiten het gezin gaat het ook steeds beter, ze zoekt ze op en is er niet direct bang voor. Ook de relatie met mannen gaat steeds beter. Ze benadert ze kwispelend, maar blijft wel op afstand.

Gister kwam ze voor het eerst bij Eric op schoot liggen in de stoel. Ze bedelt al langer om een een aai. Dus we gaan nog steeds vooruit. De beste benadering voor haar is, negeren wat ze fout doet, en haar de hemel in prijzen als het goed gaat. Ook het poepen binnen is minimaal. We geven haar 's avonds geen eten meer en dat gaat het beste. Inmiddels is ze wel wat minder mager geworden en het misstaat haar niet.

Tot slot Sofie is haar aan trainen, regelmatig wordt er een parcoursje uit gezet, waar ze dan overheen moet springen. Inmiddels springt ze, als ze wil wel over 75 cm heen. Ze kan echt nog hoger maar dat lijkt ons niet best. Pip vindt dat helemaal geweldig en ik denk dat ze op fly-ball les zou willen..... tot zover groetjes Eric, Lisette, Lydia & Sofie

Op woensdag 24 september is Misty gebracht door Ellen en Jeannette. De reis was goed verlopen en Misty stapte hier ook monter binnen, hetzij toch wel met gepaste voorzichtigheid net zoals zij zelf is. Na inspectie van de huiskamer (ze kan als de deuren open zijn, rondjes lopen) vond ze snel haar plaats naast Jeannette op de bank. De ontvangst van Lydia door Misty was een potje gegrom, maar Lydia was er niet van onder de indruk dus werd later toch wel toenadering gezocht.

Eerst kwam Sofie thuis. Sofie had ze nog nooit gezien, maar die werd met een kwispel ( foutje?) begroet. Toen een lekkere pensstaaf gegeven, maar daar keek ze niet naar om. Ze heeft 10 minuten op haar achterste gezeten, waarschijnlijk zitten wachten op Ellen en Jeannette. Echter die kwamen toch niet terug. De geur van pensstaaf rook inmiddels onweerstaanbaar, dan maar kluiven.

De grootste klus voor ons die dag was om voor de eerste keer de halsband om te doen. Te beginnen met de halsband omdoen. Dat was een hele kluif en na twee uur hadden we die dan al om! Wat je al niet met beloningskoekjes kunt doen. De eerste wandeling ' s avonds was vreemd, maar ging goed.

De nachten gaan vanaf het begin goed, we horen haar niet en ook haar behoeftes worden voor buiten bewaard. Ging ze eerst alleen in de tuin poepen en plassen, nadat ik een heg zo'n 16 keer op en neer was gewandeld, was het haar heg en plaste en poepte zij ook daar.

Iedere dag verleggen we haar wandelgrenzen en leert ze de omgeving kennen. Vanaf zondag mag ze op een veldje achter onze straat bij mij los. Daar gaat ze dan ook helemaal uit haar dak. En sinds vandaag op de dijk.

Ze luistert vooral als ze zin heeft en als er eten in de buurt is, maar ook correcties worden begrepen. Het gaan zitten, op vraag van ons, gaat steeds beter, net als het op stoep lopen en aan een kant ( we braken onze benen bijna bij het uitlaten)

Omdat we dicht bij een school wonen en er dus veel kinderen lopen, went zij hier ook snel aan. Ze durft ze soms gewoon te benaderen. Andere honden zijn nog wat eng, maar eenmaal kennis gemaakt, gaat dat dan ook beter.

Binnen het gezin gaat het goed, al is ze voor Eric angstig (net als voor alle mannen op straat) Eric geeft haar dan ook eten in de hoop dat zo hun relatie in ieder geval verbetert.

Ze houdt van opruimen, want als de kans krijgt sleept ze alles van textiel in haar nestjes. En eigendommen worden goed bewaard, die begraaft of verstopt ze, want je weet maar nooit!

Ze is lief voor ons en doet heel erg haar best. We denken dat we aan haar een fantastische hond zullen hebben. Ze zal vast en zeker nog veranderen in gedrag de komende weken, maanden en jaren. Hopelijk zal ze een hond worden die weet wat het leven haar kan bieden. Aan ons zal het niet liggen. En voor jullie: een goede keus dat juist zij mee mocht en bij ons mocht komen.