Onze lieve Latka.

De eerst dag bij ons en nooit, nooit spijt van gehad.

29 Juni 2020 hebben we ons allerliefste hondje Latka bijgenaamd ‘ Latje’ moeten laten inslapen. Het verlies is voor ons emotioneel heel zwaar. Een goede week later zou ze tien jaar bij ons zijn. In het verleden hadden we al drie hondjes moeten laten inslapen. Maar het is elke keer een afschuwelijke ervaring ook al weet je, het is het beste voor het dier. Onze zoon René, die is al jaren geleden het huis uitgegaan en zodoende was Latka eigenlijk ‘ons kindje’. Temeer dat we haar hebben geadopteerd via Vagabond-Pets. Ze komt uit Polen, ze was tussen de twee en drie jaar oud toen ze naar Nederland kwam. Kennelijk heeft ze het die eerste jaren van haar leven zwaar gehad. Speciaal daarom hebben wij ze verwend. Wij hebben zoveel van haar genoten. Er zijn dan ook heel veel mooie herinneringen aan haar.

In juni 2010 waren we op zoek naar een nieuw hondje en kwamen op de site van Vagabond-Pets. Al heel snel zagen we een fotootje van een zwart/wit hondje. Ik was meteen verkocht. Ik hoefde niet verder te kijken, die moeten we hebben dacht ik. Ik contacteerde Vagabond- Pets en gaf aan dat wij interesse hadden in dat zwart/witte hondje met de naam Latka.

Het antwoord wat we kregen was, die zit nog in haar thuisland Polen maar die komt met de eerst volgende equipe naar Nederland. Ik moest dit even verwerken…! En dacht toen, dus die komt naar Nederland en heeft misschien al een nieuw tehuis hier in Nederland. Van deze gedachte werd ik behoorlijk nerveus, ik had me al verheugd op dit hondje en misschien ging het niet door. Ik kon er niet van slapen.

Dus toen we dan na enkel dagen een telefoontje kregen van Vagabond-Pets, dat ze gearriveerd was in Nederland, zijn we zo snel mogelijk naar het hondenpension gereden waar ze op dat moment verbleef. Daar zou ze enkele dagen verblijven om bij te komen van de autorit. We zagen haar op afstand een beetje angstig rondlopen. Daarna hadden we kennis met haar gemaakt en ter plaatse werden we getrakteerd op gebak. Het was hartje zomer en de eigenares had de ramen opengezet en het gebak was op een tafeltje gezet direct aan het open venster. Latka zat bij ons op de bank en in no-time stak ze haar kopje door het geopende raam en had beslist een stuk van dat gebak is voor mij. En begon zonder blikken of blozen van het gebak te eten. Dat was natuurlijk een binnenkomer van jewelste..! Ze had gelijk ons hart gestolen. We mochten haar direct mee naar ons huis nemen. We liepen naar onze auto. Ik nam plaats op de bestuurdersstoel en Willeke ging achterin zitten. We hadden geen riem bij en Willeke pakte haar op en ze bleef doodstil in haar armen liggen ook de lange autorit naar Putte. Al snel bleek dat drinken uit een gewone bak een beetje een probleem was, ze lebberde zo dat de helft op de grond terecht kwam dus maar een extra grote bak gekocht. S’ nachts sliepen wij weinig wat gaat dat vreemde hondje doen? Zij kwam de hele nacht niet van haar matje naast het bed af.

Al snel bleek dat ze problemen had met mannen. Kennelijk heeft ze in haar thuisland slechte ervaringen met mannen gehad. Ze ging mij zoveel mogelijk uit de weg. Ik gaf haar de ruimte om aan mij te wennen. Het duurde even voordat ze door had dat ik haar accepteerde zoals ze naar mij toe reageerde. Wat altijd is gebleven is het volgende: Als Willeke met de auto thuis kwam, was het altijd een groot feest. Als ze de auto de oprit hoorde opkomen, sprong ze tegen de muur bij de voordeur en maakte een hoop lawaai. De voordeur moest zo snel mogelijk open en dan rende ze naar de auto om Willeke te begroeten. Daarna kwam ze terug naar binnen gerend en pakte een speeltje uit de kamer en rende ermee naar Willeke. Vervolgens rende ze met het speeltje onder luid gejuich door de gang en de keuken de tuin in en legde het daar neer en kwam weer naar binnen zonder het speeltje, dat moesten wij dan naar binnen halen. Wat grappig is, is dat bovenstaande actie alleen doorging als het niet regende. Bij regen ging mevrouwtje niet naar buiten, dan bleef ze in het opendeurgat staan. Ze had zoiets van prinsessen gaan niet in de regen lopen.

Als ik thuis kwam gebeurde het volgende.., niets dus. Ze reageerde niet op mijn thuiskomst kwam niet naar me toe en keek zo van oké daar heb je hem ook weer. Ik vond het altijd wel grappig.

Niet in de regen lopen, want dan word je vacht nat, stond dus hoog in haar vaandel. Wat ook hoog in haar vaandel stond was het volgende. Bijna dagelijks ging ze met me mee hardlopen in het bos. Duizenden kilometers heeft ze met me mee gerend. Er is daar een breed bospad van ongeveer een kilometer, met nogal wat kuilen.

Als het geregend had stonden er daar een stuk of tien grote plassen. En daar moest ze altijd doorheen en ook een aantal minuten in het water stilstaan en een beetje rondkijken naar de vogeltjes. Als we dan weer gingen lopen en tien meter verder weer een plas weer dezelfde riedel. Als hardloper wil je rennen en niet stilstaan maar rennen. Maar Latka dacht daar anders over. Ook had ze tijdens deze tochten nog een paar hobby’s. Zich lekker laten rollen in het hoge gras. En dan stonden we weer stil. Dit in tegenstelling tot de mulle zandpaden. Hier wilde ze met hoge snelheid doorheen dan kon ik ze amper houden vooral als het heuvelop ging genoot ze enorm. In het bosgebied is ook een beekje, hier moesten we altijd een tussenstop inlassen. Even met de pootjes het water in. Niet de rest, want dan wordt het vachtje nat. Het was wel zo, dat ik met haar mee mocht en niet zij met mij!

Zij bepaalde namelijk altijd min of meer de route. Als we in het bos waren en we kwamen op een kruising en ik wilde linksaf en zij had zoiets van we gaan hier rechtsaf. Dan kon ik hoog of laag springen maar dan moesten we rechtsaf. Als ik dat niet deed, liet mevrouwtje zich gewoon op de grond vallen en kwam pas omhoog als ik naar rechts ging. Ze had duidelijk een eigen willetje. Wat te denken van het volgende: Als we in het bos aan het hardlopen waren en ze vond dat we genoeg gelopen hadden, moesten we de kortste weg naar huis nemen. Als ik nog een stukje verder wilde en een afslag nam die niet de kortste weg naar huis was, ging ze ook liggen. Zo van daar gaan we niet heen, uiteindelijk deed ik dan maar wat zij wilde en dan kwam ze omhoog en liepen we naar huis.

We gingen eens op een tweede Pinksterdag samen hier in de buurt in een bos hardlopen. Het bos achter de politieacademie in hier Ossendrecht grenzend aan Putte. Het is een kleine twee km lopen vanuit ons huis en waren in het bosgebied. Hier mocht ze los lopen. Ze rende me een paar keer voorbij en de laatste keer dat ze dat deed vloog ze me voorbij. Ik dacht die zit achter een konijn aan en komt zo wel terug. Maar nee ze kwam niet. Ik begon haar te roepen maar geen Latka te zien. Na een kwartier zag ik haar tussen de bomen en struiken op het terrein van de politieacademie rennen. Het is een heel uitgebreid groot terrein met veel bomen en struiken. Rondom dat terrein staat een twee meter hoge afrastering. Later heb ik een klein gaatje in die afrastering gezien waardoor ze waarschijnlijk het terrein is op gegaan. Ik heb mijn keel schor geschreeuwd, maar ze had het veel te druk met de konijnen. Ik ben toen maar naar de ingang van het complex gelopen vier kilometer verder. Met het idee ik vraag of ik het terrein op kan gaan om ze te gaan zoeken. Bij de ingang heb ik op de intercom gedrukt maar er kwam geen reactie. Nee, het is Tweede Pinksterdag niemand aanwezig realiseerde ik me. Wat nu! Via de weg naar huis ook weer vier kilometer. Bij thuiskomst doe ik het verhaal tegen Willeke en zeg jij gaat met jouw auto naar de ingang van de politieacademie misschien zie je haar daar. Ik ga met mijn auto via het bospad zo ik gelopen heb en zie wel hoe ver ik kom. We vertrokken en ik ga na twee kilometer het bospad in. Na honderd meter komt Latka aangelopen. Ik stap uit en zeg niets maar met trillende knieën til ik haar in de auto en bel Willeke dat ze bij mij is. De ingang van het bospad grenst aan de openbare weg en wegens die feestdag is het extra druk op de weg. Als ik een paar minuten te laat daar was geweest was ze misschien die drukke weg overgestoken met alle eventuele gevolgen. Dagenlang had ik nachtmerries van dat ze tegen een auto had kunnen lopen bij het oversteken van de weg.

Sinds dit akkefietje hadden we besloten om ze voortaan aan de lijn te laten. Maar een enkele keer vond ik dat ze los mocht lopen. Immers ze bleef altijd in de buurt van mij. Ze ging soms het struikgewas in maar hield mij in het oog en kwam vaak gelijk achter mij aan gerend. Maar soms liet ze zich afleiden door het wild en ging alleen op avontuur. Dan zag ik haar tussen de bomen en op de heuveltjes rennen en ging ze vocaal flink tekeer. Ze is eens twee uur weggeweest in het bos. Ik zag haar en ze kwam mijn richting uit. Totdat ze vlak bij mij was en weer rende ze de vrijheid tegemoet. Daarna heeft ze zich nog een dik uur uitgeleefd.

En andere keer nog eens. Ik ben maar naar huis gelopen om de auto te halen. Toen ik thuis kwam zat mevrouwtje in de tuin al op mij te wachten.

Latka was enorm waaks. Als de bel ging vloog ze onder luid geblaf naar de voordeur. Als iemand een voet in de achtertuin zette stond Latka er al naast ook onder luid geblaf. Als mensen dan tegen haar begonnen te praten zei ik, die komt uit Polen en die begrijpt niets van de Nederlandse taal. We zijn bezig ze Nederlands te leren.

We hebben een grote siertuin achter ons huis en als Willeke daarin ging werken, was Latka altijd bij haar in de buurt. Ze lag dan ongeveer een meter van haar vandaag en je kon aan haar oogjes zien dat ze daar ontzettend van genoot. Lekker rustig van het zonnetje genieten.

Als Willeke in de voortuin aan het werk was, was ze ook in haar buurt. Soms lag ze in de tuin, maar ze lag ook graag in het opendeurgat, met haar ruggetje in de hal en met haar kopje buiten. Maar er moest wel een lekker kussentje onder haar kopje. Zo kon ze alles in de gaten houden. Zodra de tuin werd gesproeid ging ze naar binnen, ze moest niks van water hebben alleen om pootje te baden. Verder kon water haar gestolen worden. Behalve drinken uit de vijver. Er stond zowel binnen als buiten waterbakjes met vers water maar ze ging toch vaak uit de vijver drinken.

Op andere honden had ze het niet zo. Er waren in onze buurt twee honden waar ze goed mee overweg kon. Maar de rest van viervoeters kon haar gestolen worden inclusief poezen en aanverwante artikelen. Als ze tijdens een wandeling deze elementen zag was het hek van de dam. Groot of klein maakte niet uit. Ze mochten daar niet lopen en moesten maken dat ze snel uit het zicht waren! Het zal wel te maken gehad hebben met haar ervaringen in Polen met dit spul.

Onze overbuurvrouw Tilly liet haar ook wel eens uit en daar kreeg ze vaak een beloning van. Ze wist dat bij haar wat te halen viel en als we van een hardloopsessie terug de straat in liepen, moest ze eerst naar de overbuurvrouw. Ze ging dan voor het hek zitten en wachtte tot Tilly naar buiten kwam. Als ze die dan zag, rende ze er blij naar toe en deed zich te goed aan de aangeboden lekkernij.

Bij ons tweede hondje Babsie gingen wij eens op vakantie en hebben haar naar een goed pension gebracht. Toen we na de vakantie haar gingen ophalen en ze zag ons aankomen sprong ze zowat over de twee meter hoge omheining van de kennel. Toen hadden we zoiets van deze fout moeten we nooit meer maken. En hebben sindsdien onze hondjes meegenomen op vakantie en nooit spijt van gehad. Alleen toen Latka voor de eerste keer meeging naar Oostenrijk was ze net bij ons, heeft ze een ongelooflijke stunt uitgehaald. Tijdens de rit door Duitsland reden we met langzame snelheid in een file. Het was erg warm dus het achterraampje stond open. Latka zat vast aan de lijn. Maar toen we stilstonden sprong ze pardoes via het geopende raam uit de auto. Gelukkig zat ze aan de lijn en hebben haar snel binnenboord gehaald. Maar het was voor ons wel schrikken. Stel dat ze niet vast had gezeten, ga ze maar zoeken op een Duitse autosnelweg! Tijdens de vakanties was er altijd een lekker ijsje.

Als het hartje winter was, lag ze wel eens bij ons in bed. Lekker tussen ons in onder het dekbed. Maar het dekbed mocht niet over haar kopje. Ze moest kunnen zien wat er gebeurde. Muisstil lag ze dan en wij moesten vooral niet bewegen. Want dat vond ze niks.

Nog een vermeldenswaardig onderwerp. Als ik mij vaak ging omkleden om te gaan hardlopen ging ze al bij de voordeur staan. Zo van ik ga weer mee. We vertrokken en liepen op het asfalt na goed vijftig meter is er links een zandpad. Ik wilde daar altijd rechtdoor en na tweehonderd meter rechtsaf het bos in. Maar Latje wilde vaak dat eerste zandpad in. Ze hoorde vaak de overbuurvrouw Tilly in de tuin en wist natuurlijk, daar is wat te halen daar moeten we naar toe en liet zich plompverloren vallen als ik toch rechtdoor wilde. Ik zette haar weer rechtop en ging weer verder. Maar nog geen tien meter verder liet ze zich dan weer vallen midden op straat. Weer zette ik haar dan rechtop en even later weer dezelfde actie. Dit herhaalde zich dan nog een paar keer. Ik keerde dan maar en we gingen het zandpad in en dan was het goed. Soms deed ze dezelfde acties als we net waren vertrokken. Dan kwam ze er na een meter of vijftig achter van ik heb eigenlijk helemaal geen zin om te gaan lopen. Ik wil terug naar huis. Tot ik zei, we gaan wel terug naar huis. Ze draaide zich om en liep dan zonder te gaan liggen rechtstreeks terug naar huis. Ik zette ze binnen en ging zelf lopen. Als ik dan na een uur terugkwam lag ze lekker op haar plaid op ons bed. Dat is dan het voordeel als je huis gelijkvloers is. Dan hoef je geen trap op. Kun je zo op bed springen. Ja, het is maar net waar je je prioriteiten legt.

Nog een over hardlopen. Als we vaak met de auto terug naar huis reden, stapte ik onderweg wel eens uit om het laatste stuk hardlopend af te leggen. Willeke reed dan naar huis met Latka op de achterbank. Als ze mij dan even later voorbij reden keek Latka altijd naar mij zo van veel plezier en doe je best we zien je thuis wel.

Als wij in de kamer aan het avondeten begonnen, stond Latka’s etensbak met hondenbrokken in de keuken. Maar die bleef even onaangeroerd. Ze was bij ons in de kamer. Ze kreeg als wij aan het eten waren ham reepjes. Ons vorig hondje Babsie kreeg die eens omdat ze ziek was. Die vond dat zo lekker, dat we bij Latka die traditie vanaf dat ze bij ons kwam hebben voortgezet. Ze heeft honderden bakjes verorberd. Maar bij het afruimen van de tafel vielen er ‘per ongeluk’ nog een aantal reepjes op de vloer. Stofzuiger Latje ruimde die snel op! Daarna ging ze in de keuken haar bakje leegeten. Zo waren hondesticks ook favoriet. Die lagen verspreid door het huis en regelmatig kwam ze met zo’ n lekkernij bij ons en gooide het dan met veel lawaai op de parketvloer. Als een van ons tweeën niet reageerde, ging ze naar de ander toe en gooide nog een aantal malen de stick de lucht in. Als er dan nog geen reactie van ons kwam, dan werden er de nodige decibels aan toegevoegd. Soms deden wij dan net of we het niet snapten wat de bedoeling was. Er moest dan leverpastei op. En Latje dacht maar dat wij dat niet door hadden.

Als we op vrijdagavond broodjes aten, smeerde ik vaak beenhamsalade uit een kuipje op een broodje. Als het kuipje bijna leeg was deed ik er nog wat extra ham in en zette het op tafel. Tegen acht uur kreeg ze dan dat kuipje. Althans dat was de bedoeling! Maar zo lang kon Latka niet wachten. Ze stond dan al voor zeven uur rond de tafel te springen en zette haar poten tegen de tafel en liet ook verbaal merken ik wil dat lekkers nu. Dus wat doe je dan? Geven natuurlijk.

Vaarwel lieve meid je was uniek, we vergeten je nooit.

Willeke en Dion Joosten