4 Jaar geleden werden 2 hondjes in Polen in beslag genomen, ze hadden een heel slecht leven bij mensen die geen knip voor de neus waard waren.

Het ene hondje , Robby, ging direct mee naar Nl, Ellen en Jeannette brachten er net een bezoek.

Hij zou bij Jeannette blijven, maar tot haar grote verdriet bleek hij zo slecht te zijn, dat de da hem na een dag al heeft laten inslapen.

Het andere hondje, Rysiu , werd liefdevol in het asiel opgevangen.

Toen ik zijn foto`s op de site zag staan hoefde ik niet lang na te denken ,hij mocht de rest van zijn leven bij mij en mijn andere hondjes komen wonen.

Tot er vervoer geregeld was werd hij zo goed mogelijk in het asiel verzorgd en heel voorzichtig krabbelde hij weer overeind en die wanhopige blik uit zijn oogjes verdween.

In november 2015 kwam Rysiu naar NL. en hij paste zich probleemloos aan.

Hij kreeg weer een prachtige vacht, het leek wel een vosje.

Hij kreeg weer lol in het leven, als hij blij of opgewonden was stond hij te springen en te huppelen, en hapte speels in mijn benen.

Aan de riem lopen bleef een probleem,maar gelukkig hield hij mij goed in de gaten , dus kon hij tijdens onze wandelingen prima los lopen.

Aan zijn slechte verleden had hij wel wat overgehouden; hij beet van zich af als je hem wilde optillen.

Mannen hing hij in de broek, en crossfietsers in het bos waren niet veilig voor hem.

Hij dronk en plaste te veel; de da heeft hem binnenste buiten gekeerd, maar lichamelijk mankeerde hij niets.

Het was stress, hij werd snel opgewonden wanneer er gegeten ging worden.

Ik werd er wel eens moedeloos van, waren we net uit geweest, of dan plaste hij alweer in huis.

2 jaar geleden kreeg hij een epileptische aanval, en jammer genoeg volgden er daarna nog vele.

Medicatie hielp niet ,maar met CBD olie bleef hij iets rustiger en de aanvallen kwamen gemiddeld eens in de 10 dagen.

Heel ongemerkt veranderde hij, en werd wat waziger. Tijdens het wandelen moest ik opletten dat hij niet met andere mensen mee liep, of verkeerde paadjes in sloeg wanneer hij me niet zag.

Omdat ik thuis alles op de zelfde regelmatige volgorde doe merkte ik er daar weinig van.

Opeens kreeg hij 2 aanvallen op een dag en kreeg ik de bekende steen in mijn maag.

De volgende dag weer 2 en ik merkte duidelijk dat zijn kopje dit niet meer aan kon, hij raakte nu echt van het padje af.

Na weer een slechte nacht vond ik het genoeg en heeft de dierenarts hem laten inslapen.

Ik weet zeker dat Rysiu vier heerlijke jaren bij mij heeft gehad, tot op het laatst was hij vrolijk en draaide het hele programma mee ,wandelen en lekker eten ,knuffelen , slapen bij mij in de slaapkamer, scharrelen in de tuin ,van de aanvallen had hij geen weet en dat hij daardoor dement werd merkte hij ook niet.

Hij was voor mij een allerliefst hondje die mij vanuit zijn mandje met zijn mooie zwarte oogjes altijd in de gaten hield. (ik verbeeld me niets, het ging hem om eten, maar toch...)

Rysiu laat mij met een goed en tevreden gevoel achter, taakje volbracht hè kleine man, mijn kleine Rysiukidoeki !